Geslinger en gedobber

Er rust een grote druk op mijn schouders, er is zoveel gebeurd en ik moet zoveel typen... Dus ik ga er maar even goed voor zitten.
Terwijl Nederland in het oranje een biertje op onze Beatrix dronk, tuften wij per tuktuk door anzichtkaartachtige landschappen naar een waterval vlakbij Luang Prabang.
Onderweg moesten we regelmatig uitwijken voor kudde's koeien en scharrelende kippen. Dierenliefhebbers kunnen hun hart ophalen, van bioindustrie hebben ze hier volgens mij nog nooit gehoord.
Eenmaal bij de waterval aangekomen lonkte het helderblauwe water ons fonkelend toe. Vol enthousiasme sprongen wij er dan ook in. Helaas was de temperatuur iets minder aangenaam dan verwacht...koud, ijskoud!!!
Naast dit tripje bezochten Larissa, Evey en ik ook nog een gruwelijke tempel. Wie denkt dat het Boeddhisme een en al vrede en liefde inhoudt, moet hier eens naartoe gaan. Muurschilderingen van bloederige slachtpartijen sierden de binnenkant van het gouden gebouw.
Daarna nog een andere tempel bezocht en de route gevolgd die Buddha zelf zou hebben gelopen. Vol verwachting zochten wij naar de voetprint die hij had achtergelaten. Hmm, uiteindelijk zagen we een goudgeverfd afdruksel, maatje 37 ...later hoorden we dat we de echte afdruk hebben gemist want die schijnt enorm te zijn.
's avonds borrelden we nog even met Ali en Garey om vervolgens vroeg de bedstee in te gaan. De volgende dag vertrokken wij namelijk om onze Mekong-route te vervolgen naar Vang Vieng. De plek is een touristische trekpleister vanwege de vele watersport mogelijkheden en het bruisende uitgaansleven.
Tijdens de trip werden we zes uur lang letterlijk door het landschap geslingerd. De route kronkelt, zonder ook maar een recht stuk door de bergen. Onderweg zagen we schitterende natuur, maar ook verschrikkelijke armoede. Soms voelde ik me best beschaamd. Terwijl wij met onze tassen vol chips en cola voorbij reden, zagen we 'bollebuiken' kinderen en huisjes die bijna uit elkaar vielen van ellende.
Eenmaal in Vang Vieng viel het wat betreft het partygehalte erg mee. Het was er eerlijk gezegd nogal stil. Wel hadden we een super gasthuis, met uitzicht op de bergen, roze plavuizen en een Mickey Mouse dekbed.
We boekten onze tubing-excursie..iets wat iedereen hier doet. En aten die avond weer heerlijk sweet and sour chicken met sticky rice (Larissa's favoriet. En volgens Garey smaakt het ook bloody briliant). Ondertussen konden we films kijken, erg relaxed. Toen lekker ons Mickey Mouse bedje ingedoken, niet wetend wat ons de volgende dag te wachten stond.
Om half negen werden we opgepikt en vertrokken we richting de grot waar we zouden gaan tuben (dobberen in een rubber band). Dus daar gingen we..pikdonker, smal en eindeloos. Gelukkig hadden we een charmante lamp op ons hoofd waarvan de batterij overigens bijna vijf kilo woog. Evelyn kreeg last van een allergische reactie waardoor ze graag weer naar buiten wilde. Het ontbrak onze gids nogal aan verantwoordelijkheidsgevoel en hij vond dat ze best alleen terugkon. Na een klein protest besloot ie dat ze dan maar op een rotsje moest wachten tot wij terugkwamen. Zonder lamp, want die had hij zelf nodig. Na een iets groter protest bracht hij haar dan toch maar mokkend terug tot het punt waar ze het daglicht weer kon zien. Ondertussen was ik per ongelijk een zijgangetje ingedobberd omdat ik het sturen en tuben nog niet he-le-maal onder de knie had. Een panische reactie nog net voorkomen. Waarna Larissa en ik een manier bedachten om elkaar niet meer kwijt te raken. Uiteindelijk was het erg spannend en een goede manier om over je claustrofobie heen te komen. Na het tuben gingen we de kayak in. Evey was stoer en waagde zich alleen in het bootje. Larissa en ik gingen samen. In eerste instantie hadden de bosjes een grote aantrekkingskracht op ons en later vond onze boot het nodig om steeds omgekeerd te gaan varen. Het keren ging ons nog niet zo goed af en dat terwijl er een watervalletje naderde. Goed, ogen dicht dan maar en daar gingen we...achterstevoren naar beneden. Dat moet er niet al te professioneel uit hebben gezien.
Onderweg stopten we bij een plek waar allemaal barretjes gevestigd waren. Luide muziek, volleybalnetten bierdrinkende jongeren (Salaou-idee). Daar konden wij gaan rope-swingen. Met een rekstok vanuit een hoge boom swieren. Stoer als we zijn moesten wij ook een sprongetje wagen. Maar eenmaal boven leek het toch een stuk minder aantrekkelijk. My God, het was zoooo hoog. Ik stond echt te shaken. Toch gedaan, een keer en noooooooooooit weer.
Daarna terug gekayaked, onderweg kwamen we nog wat bekende tubers tegen. Je kon namelijk ook terug tubem. Maar dat duurde eeeeeeeeuwen. Dus wij waren blij dat we in de kayak zaten. Want na een tijdje hadden ook Larissa en ik de smaak te pakken en gleden we vrij vlot door het water.
's avonds kwamen we zomaar opeens Garey en Ali weer tegen die een dag later uit Luang Prabang waren vertrokken. Een Australische dude had een kleine fullmoon -party georganiseerd en daar zijn we nog even naartoe geweest op onze aller- allerlaatste avond samen :( Tot zover de update...Inmiddels hebben we ook afscheid moeten nemen van Larissa. Zij reisde door naar het zuiden van Laos, terwijl Evelyn en ik naar Hanoi vertrokken.

Saibadeeeee XXXXXXXXXXXXXXXXX