Racen tegen het tij
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Christien
26 Juli 2007 | Australië, Alice Springs
G'day guys 'n girls!
No worries mates ey, ik ben weer zo goed als genezen van de gastroenteritis en lympfeknopen (voor de medische geleerden onder ons).
Inmiddels vertoeven wij ook alweer enige tijd in Aussieland en we rollen van het ene natuurwonder in het andere.
Zo zaten wij twee weken geleden samen met negen andere backpackers in een 4wheeldriver gepropt om een heus campingtripje naar Fraser Island te maken. En dat was prachtig.
We verkeerden in het gezelschap van drie Spanjaarden die wel van een beste borrel hielden, een Nederlands koppel, Robert de economieleraar en cabaretier(uit Ned. en tevens ons nieuwe adoptiekind), twee Israelische meiden en een vreemde Canandees met een champignonnenfobie.
Na nog geen twee minuten rijden op het eiland zat de groep voor ons al muurvast zat in het rulle zand, wat wji natuurlijk heel grappig vonden. Gelukkig hadden wij de ervaren Spaanse Gavier die ons met zijn aanwijzingen door het hobbeldebobbel landschap stuurde.
Onze eerste stop was bij Lake Mckenzie. Het water is daar zo zuiver en vol mineralen en het zand zo fijn dat je er je sieraden in kunt poetsen. Daarnaast was het koud als ijs. Maar he, je bent waarschijnlijk maar een keer in je leven op Fraser Island, dus een frisse duik was noodzakelijk.
Vervolgens moesten wij in volle vaart richting strand racen, wat eigenlijk niet kan op een zand'weg'. Het strand was namelijk de snelweg van het grootste zandeiland ter wereld. Enige probleempje was de snel opkomende zee..Gelukkig vonden we nog net op tijd een mooi plekje aan de rand van het strand om onze tentjes op te zetten. Want ja jongens, dit was echt back to basic. Kamperen in de ruige natuur en's nachts dingo's die rond de tent slopen. Vanwege die dingo's moest iedereen een dingobuddy regelen. Want hoe schattig die herdersachtige doggies ook lijken, ze schijnen nogal gevaarlijk te zijn. Samen met je dingobuddy moest je bijvoorbeeld een gat van 25 cm. graven om te gaan plassen. Wat 's nachts en na een paar glaasjes calimocho (een of ander alcoholisch mengsel dat onze Spaanse medekampeerders hadden gebrouwd) best een hele opgave is.
Na het avondeten werd er door de mannen een verse kokosnoot gekraakt en om even in kokossferen te blijven heb ik nog een schokkend feitje voor jullie. Daarvoor moeten we even terug in de tijd, namelijk naar Tioman (Maleisie). Daar stond ik nietsvermoedend onder een palmboom en, op een kokoshaartje na, had daar toch echt bijna een reuzenkokosnoot mijn bolletje gekraakt. Inderdaad levensgevaarlijk die dingen.
Goed, maar 's nachts op Fraser Island was het ook vrij spannend vooral omdat we de volgende dag pootafdrukken op onze auto zagen. Gelukkig hadden Evey en ik gezelschap van een echte vent in de tent. Robbie vermaakte ons met zelfverzonnen verhalen en een improvisatie meditatiecursus,op die manier dachten wij niet aan de grote boze dingo's.
’s Nachts was het berekoud maar overdag hadden we heerlijk weer. Bovendien hoefden we ons hoofd alleen maar uit de tent te steken om walvissen (het is walvissenseizoen) en dolfijnen te spotten. Ook zagen we papegaaien,kakaboora’s, pelikanen en een aangespoelde schildpad. Plus een aantal vreemde vogels die de hele dag op een kluitje in de branding stonden en allemaal dezelfde kant op koekeloerden.
Op de terugweg hadden we een klein akefietje met het knalgele dakzeil. Blijkbaar zat ie niet helemaal strak over onze dikke bagagebult, dus opens vlogen de slaapmatjes en eieren ons om de oren, wat een aantal boze medeweggebruikers opleverde.
Helaas kreeg ons avontuur een vervelend staartje. Toen we onze auto terugbrachten zei de meneer van de garage dat we deuken op de motorkap hadden gemaakt. En dat we ieder 45 dollar op tafel moesten leggen. Heel spijtig, want we hadden juist zo voorzichtig gedaan. Maar er zat niets anders op dan te betalen.
Gelukkig stond het volgende uitstapje alweer voor de deur; zeilen naar de Whitsundays. Heerlijk genoten van het goddelijke eten op de boot, het schitterende uitzicht, de dolfijnen, het snorkelen op de Great Barrier Reef (eindelijk echte clownvissen ---> nemo's!) en de prachtige spierwitte stranden van Whitehaven Beach.
Ook hier zijn wij blijkbaar weer aan de dood ontsnapt. De zee was daar niet al te koud dus wij spetterden vrolijk door de golven. Eenmaal terug in de boot kregen wij flink op onze kop van onze, toch al ietwat chagrijnige, schipper. Of we allemaal doof en blind waren want hij had toch al tien keer gezegd dat we onze stingersuits moest dragen als we het water in gingen. Het was nog steeds stingerseizoen en die kleine kwalletjes konden ons wel fucking killen. Bovendien had ie ook al vijf keer gezegd waar we onze wetsuits op moesten hangen na het snorkelen en waarom deed iederen het dan toch nog verkeerd?!?!
De kapitein kon wel heel goed een walvis die zijn maatje kwijt is immiteren en dat maakte zijn humeur weer een beetje goed.
Vervolgens tourden wij richting Magnetic Island waar het stikt van de nationale parken om mooie wandelingen in te maken. Dat is dus wat wij daar gedaan hebben. Tijdens ons tochtje ter voet spotten wij zowaar enkele koala’s. Die we zonder de hulp van andere wandelaars echter over het hoofd hadden gezien. Iemand was zo vriendelijk om een briefje onder de desbetreffende boom te leggen. Wel zo handig voor de minder gevorderde kokalakijkers. Dat de beertjes niet al te actief zijn blijkt uit het feit dat het papiertje er al vijf dagen lag en ook de koala zat nog steeds in dezelfde boom. Maar lief dat ze zijn en veel kleiner dan ik dacht!
Eenmaal in Cairns aangekomen konden we een trip richting Cape Tribulation op ons lijstje bijschrijven. Dit is een van de weinige plekken ter wereld waar het regenwoud en de koraalrif aan elkaar grenzen (where the rainforest meets the reef). Echt prachtig, alsof je op het strand in het bos loopt. Je ziet door de bomen de zee niet meer (hehe).
Onze gids wist mij weer met een paar leuke feitjes te verblijden. Zo hebben de dikke groene mieren die hier overal rondkrioelen een multigezond achterste. Als je aan hun deriere likt krijg je net zoveel vitamine C binnen als wanneer je zes sinaasappels eet. Die hebben dus flink wat vitaminebolletjes in hun holletjes.
Daarnaast bewonderden we parasollenplanten en bomen die maar één meter per honderd jaar groeien.
Tijdens de krokodillencruise hadden we het geluk om maar liefst drie Schnappies en twee boomslangen plus een rare blauwe vogel in het wild te bekijken.
De volgende dag werd waagden we ons aan een nieuwe uitdaging. Evelyn en ik bestegen voor het eerst in ons leven een paard. Gelukkig was mijn 17-jarige Morgan een braaf beestje. En zo hobbelden wij zonder al te veel problemen door de jungle en over het strand wat absoluut de moeite waard was.
Op de terugweg naar Cairns maakten wij nog even een memorabele stop bij het uitkijkpunt dat zicht geeft op de plek waar onze avontuurlijke krokodillenjager Steve Irwin op bijzondere wijze het loodje legde.
Inmiddels hebben wij de echte backpackersvibe helemaal te pakken. Zo vinden wij het helemaal niet meer vies om drie dagen niet te douchen en lopen we rustig meer dan week in dezelfde kleren. We eten drie keer in de week. pasta en de andere dagen eten we noodles. Alleen aan het slapen in een dorm kunnen we nog niet goed wennen. Snurkerds, midden-in-de-nacht bellers en andere herrieschoppers zouden in een aparte kamer geplaatst moeten worden!
Wat niet wegneemt dat we gewoon doorreizen en daarom vlogen wij gisteren van Cairns naar Alice Springs. Opvallend zijn de vele afkickklinieken voor aan de verdovende middelen verslaafde aboriginals. Het criminele gehalte schijnt hier het hoogst te zijn binnen heel Australie! De manager van ons guesthouse raadt ons dan ook aan om ‘s avonds niet meer de straat op te gaan. En deze keer hebben we geen echte vent om ons af te leiden met boeiende verhalen..
No worries mates ey, ik ben weer zo goed als genezen van de gastroenteritis en lympfeknopen (voor de medische geleerden onder ons).
Inmiddels vertoeven wij ook alweer enige tijd in Aussieland en we rollen van het ene natuurwonder in het andere.
Zo zaten wij twee weken geleden samen met negen andere backpackers in een 4wheeldriver gepropt om een heus campingtripje naar Fraser Island te maken. En dat was prachtig.
We verkeerden in het gezelschap van drie Spanjaarden die wel van een beste borrel hielden, een Nederlands koppel, Robert de economieleraar en cabaretier(uit Ned. en tevens ons nieuwe adoptiekind), twee Israelische meiden en een vreemde Canandees met een champignonnenfobie.
Na nog geen twee minuten rijden op het eiland zat de groep voor ons al muurvast zat in het rulle zand, wat wji natuurlijk heel grappig vonden. Gelukkig hadden wij de ervaren Spaanse Gavier die ons met zijn aanwijzingen door het hobbeldebobbel landschap stuurde.
Onze eerste stop was bij Lake Mckenzie. Het water is daar zo zuiver en vol mineralen en het zand zo fijn dat je er je sieraden in kunt poetsen. Daarnaast was het koud als ijs. Maar he, je bent waarschijnlijk maar een keer in je leven op Fraser Island, dus een frisse duik was noodzakelijk.
Vervolgens moesten wij in volle vaart richting strand racen, wat eigenlijk niet kan op een zand'weg'. Het strand was namelijk de snelweg van het grootste zandeiland ter wereld. Enige probleempje was de snel opkomende zee..Gelukkig vonden we nog net op tijd een mooi plekje aan de rand van het strand om onze tentjes op te zetten. Want ja jongens, dit was echt back to basic. Kamperen in de ruige natuur en's nachts dingo's die rond de tent slopen. Vanwege die dingo's moest iedereen een dingobuddy regelen. Want hoe schattig die herdersachtige doggies ook lijken, ze schijnen nogal gevaarlijk te zijn. Samen met je dingobuddy moest je bijvoorbeeld een gat van 25 cm. graven om te gaan plassen. Wat 's nachts en na een paar glaasjes calimocho (een of ander alcoholisch mengsel dat onze Spaanse medekampeerders hadden gebrouwd) best een hele opgave is.
Na het avondeten werd er door de mannen een verse kokosnoot gekraakt en om even in kokossferen te blijven heb ik nog een schokkend feitje voor jullie. Daarvoor moeten we even terug in de tijd, namelijk naar Tioman (Maleisie). Daar stond ik nietsvermoedend onder een palmboom en, op een kokoshaartje na, had daar toch echt bijna een reuzenkokosnoot mijn bolletje gekraakt. Inderdaad levensgevaarlijk die dingen.
Goed, maar 's nachts op Fraser Island was het ook vrij spannend vooral omdat we de volgende dag pootafdrukken op onze auto zagen. Gelukkig hadden Evey en ik gezelschap van een echte vent in de tent. Robbie vermaakte ons met zelfverzonnen verhalen en een improvisatie meditatiecursus,op die manier dachten wij niet aan de grote boze dingo's.
’s Nachts was het berekoud maar overdag hadden we heerlijk weer. Bovendien hoefden we ons hoofd alleen maar uit de tent te steken om walvissen (het is walvissenseizoen) en dolfijnen te spotten. Ook zagen we papegaaien,kakaboora’s, pelikanen en een aangespoelde schildpad. Plus een aantal vreemde vogels die de hele dag op een kluitje in de branding stonden en allemaal dezelfde kant op koekeloerden.
Op de terugweg hadden we een klein akefietje met het knalgele dakzeil. Blijkbaar zat ie niet helemaal strak over onze dikke bagagebult, dus opens vlogen de slaapmatjes en eieren ons om de oren, wat een aantal boze medeweggebruikers opleverde.
Helaas kreeg ons avontuur een vervelend staartje. Toen we onze auto terugbrachten zei de meneer van de garage dat we deuken op de motorkap hadden gemaakt. En dat we ieder 45 dollar op tafel moesten leggen. Heel spijtig, want we hadden juist zo voorzichtig gedaan. Maar er zat niets anders op dan te betalen.
Gelukkig stond het volgende uitstapje alweer voor de deur; zeilen naar de Whitsundays. Heerlijk genoten van het goddelijke eten op de boot, het schitterende uitzicht, de dolfijnen, het snorkelen op de Great Barrier Reef (eindelijk echte clownvissen ---> nemo's!) en de prachtige spierwitte stranden van Whitehaven Beach.
Ook hier zijn wij blijkbaar weer aan de dood ontsnapt. De zee was daar niet al te koud dus wij spetterden vrolijk door de golven. Eenmaal terug in de boot kregen wij flink op onze kop van onze, toch al ietwat chagrijnige, schipper. Of we allemaal doof en blind waren want hij had toch al tien keer gezegd dat we onze stingersuits moest dragen als we het water in gingen. Het was nog steeds stingerseizoen en die kleine kwalletjes konden ons wel fucking killen. Bovendien had ie ook al vijf keer gezegd waar we onze wetsuits op moesten hangen na het snorkelen en waarom deed iederen het dan toch nog verkeerd?!?!
De kapitein kon wel heel goed een walvis die zijn maatje kwijt is immiteren en dat maakte zijn humeur weer een beetje goed.
Vervolgens tourden wij richting Magnetic Island waar het stikt van de nationale parken om mooie wandelingen in te maken. Dat is dus wat wij daar gedaan hebben. Tijdens ons tochtje ter voet spotten wij zowaar enkele koala’s. Die we zonder de hulp van andere wandelaars echter over het hoofd hadden gezien. Iemand was zo vriendelijk om een briefje onder de desbetreffende boom te leggen. Wel zo handig voor de minder gevorderde kokalakijkers. Dat de beertjes niet al te actief zijn blijkt uit het feit dat het papiertje er al vijf dagen lag en ook de koala zat nog steeds in dezelfde boom. Maar lief dat ze zijn en veel kleiner dan ik dacht!
Eenmaal in Cairns aangekomen konden we een trip richting Cape Tribulation op ons lijstje bijschrijven. Dit is een van de weinige plekken ter wereld waar het regenwoud en de koraalrif aan elkaar grenzen (where the rainforest meets the reef). Echt prachtig, alsof je op het strand in het bos loopt. Je ziet door de bomen de zee niet meer (hehe).
Onze gids wist mij weer met een paar leuke feitjes te verblijden. Zo hebben de dikke groene mieren die hier overal rondkrioelen een multigezond achterste. Als je aan hun deriere likt krijg je net zoveel vitamine C binnen als wanneer je zes sinaasappels eet. Die hebben dus flink wat vitaminebolletjes in hun holletjes.
Daarnaast bewonderden we parasollenplanten en bomen die maar één meter per honderd jaar groeien.
Tijdens de krokodillencruise hadden we het geluk om maar liefst drie Schnappies en twee boomslangen plus een rare blauwe vogel in het wild te bekijken.
De volgende dag werd waagden we ons aan een nieuwe uitdaging. Evelyn en ik bestegen voor het eerst in ons leven een paard. Gelukkig was mijn 17-jarige Morgan een braaf beestje. En zo hobbelden wij zonder al te veel problemen door de jungle en over het strand wat absoluut de moeite waard was.
Op de terugweg naar Cairns maakten wij nog even een memorabele stop bij het uitkijkpunt dat zicht geeft op de plek waar onze avontuurlijke krokodillenjager Steve Irwin op bijzondere wijze het loodje legde.
Inmiddels hebben wij de echte backpackersvibe helemaal te pakken. Zo vinden wij het helemaal niet meer vies om drie dagen niet te douchen en lopen we rustig meer dan week in dezelfde kleren. We eten drie keer in de week. pasta en de andere dagen eten we noodles. Alleen aan het slapen in een dorm kunnen we nog niet goed wennen. Snurkerds, midden-in-de-nacht bellers en andere herrieschoppers zouden in een aparte kamer geplaatst moeten worden!
Wat niet wegneemt dat we gewoon doorreizen en daarom vlogen wij gisteren van Cairns naar Alice Springs. Opvallend zijn de vele afkickklinieken voor aan de verdovende middelen verslaafde aboriginals. Het criminele gehalte schijnt hier het hoogst te zijn binnen heel Australie! De manager van ons guesthouse raadt ons dan ook aan om ‘s avonds niet meer de straat op te gaan. En deze keer hebben we geen echte vent om ons af te leiden met boeiende verhalen..
-
26 Juli 2007 - 08:46
Marc:
Hey Chrissie,
Het duurde even aleer er weer een verhaal van je verscheen, maar de belevenissen zijn er niet minder op geworden. Geweldig wat je allemaal ziet en meemaakt en ook nog altijd schitterend verwoord.
Blijf genieten van al wat je daar meemaakt, dan blijven wij heerlijk doorlezen :)
Liefs, Marc -
26 Juli 2007 - 09:07
Sop:
jeeeeeeeeetje, wat vet! waarom hebben ze niet zulke gave beesten in azie? voel me nu helemaal niet meer cool met mn rat- en kakkerlakervaringen..... :( en die hadden nog niet eens een kont vol vitamine c.... dus chris, lick some ass!!!!!
heb trouwens wel nog het stoere bergbeklimmen gedaan in krabi, was super!!!!
chris, jij blijft wel tot het geplande eidn neem ik aan? veel plezier als je strax weer in je up bent, en pas op voor die kokosnoten!!!!
xxxx -
26 Juli 2007 - 18:08
De Enige Echte:
chrissy! ik zeg: doe mij maar zo'n miertje heb wel zin om dat beestje een flinke lik over zijn achterste te geven, wat extra vitamine c kan zeker geen kwaad! baguette et brie for live!!!
ennuhh morgen ga ik ook door de franse velden galopperen! laat me weten wanneer je zo'n miertje te pakken hebt gekregen.. geniet van het backpackersleven! Cheers mate!!
Gros bisous
çA ROULE MA POULE!!!!! -
26 Juli 2007 - 18:35
Lin:
Hey chickie,
Zo te horen heb je het daar nog zeker niet gezien! Jeetje wat een verschillende dieren zie jij daar allemaal....die kan ik alleen maar in de dierentuin bewonderen, haha!
Ik ben blij dat je weer helemaal beter bent en dat je die kokosnoot niet op je bolletje had gekregen....een hersenschudding kun je ook niet echt gebruiken daar.
Nou lieverd....hopelijk tot snel weer!
Liefs
-
27 Juli 2007 - 00:16
Marleen:
Dat klinkt super gaaf zeg! Helaas heb ik dat gedeelte van Oz nog niet gezien... Geniet ervan, want de tijd vliegt! Ik vlieg morgen alweer terug naar Hollandia! Tot snel! Kus Marleen -
28 Juli 2007 - 07:29
Karin:
Ha chris,
Echt super leuk verhaal, echt idd Sop, beetje jammer dat ze al die dieren niet in Azie hebben. We hebben zelfs geen Koala gespot in de dierentuin in Singapore. Ik heb trouwens wel super veel grote zee-schildpadden gezien, haaien en een octopus met duiken.
Super vet om te lezen en heel veel plezier verder.
kus Kaar -
28 Juli 2007 - 07:44
Faith:
Hé Chris,
wat een spannend verhaal zeg! Bijna nog spannender dan mijn Harry Potter boek..hahha. Doe in ieder geval rustig aan, want wij willen je nog graag in levende lijve terugzien!
X -
30 Juli 2007 - 18:23
Marianne!!:
lieve chris!! jemig wat weer een boeiend verhaal! echt heerlijk om te lezen...en zie het dan allemaal voor me! je maakt zoveel mee echt helemaal super en onvoorstelbaar! even heel wat anders dan Grunn... :) of noordloarn...... ;)
en heb je nog gelikt aan het kontje van zo'n groene rakker?? :)
nou lieve chris.. You know I miss u!!!
dikke kus en knuffel van mij!!! -
30 Juli 2007 - 20:32
Melissande:
Hey Chrissie
Wat een spannende verhalen allemaal, superrrrr, kannie wachten tot ik zelf de backpack mag ombinden;) Blij om te horen dat je gezondheid weer helemaal top is, want de eerste Girly Girls night wordt alweer georganiseerd en je begrijpt daar hoort natuurlijk een bepaalde dosis wijn bij :D:D
Meissie we spreken elkander schnell,
DIkke Kus Mé -
31 Juli 2007 - 19:59
Janne:
Hey Chris!
Spanning en sensatie weer. Heb je al een uitgever gevonden voor je reisverslagen?? Ze zijn in ieder geval altijd leuk om te lezen en ben blij dat je het zo naar je zin hebt.
Heel fijn ook dat je weer de oude bent!!!
Take care.
Lfs Janne -
03 Augustus 2007 - 10:13
Anne:
Hé Chris, wat heb je het weer allemaal leuk beschreven. Echt zo tof wat je allemaal ziet en meemaakt. Nog bedankt voor je krabbel trouwens. Hier is eindelijk de zon ook gaan schijnen en aangezien ik de afgelopen dagen veel heb gelezen is het vakantiegevoel nu dan toch écht aanwezig!! :D Verder is Groningen en de zomer gewoon vrij saai omdat er heel veel mensen weg zijn of aan het werk. Maar ja, daar heb ik al lezend dus geen last van. :) Nog heel veel plezier daar, maar dat lukt wel zo te zien. Ciao bella! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
